Dysplazja stawów biodrowych
Rozwojowa dysplazja stawu biodrowego to grupa wrodzonych nieprawidłowości w relacji między głową kości udowej, a panewką stawu biodrowego. Przyczyna rozwojowej dysplazji stawu biodrowego jest nieznana, lecz jej występowanie znacznie zwiększają pewne czynniki ryzyka, między innymi:
- płeć żeńska,
- ułożenie pośladkowe płodu w łonie matki,
- dodatni wywiad rodzinny, w którym występowały zaburzenia rozwojowe stawów biodrowych lub wiotkość stawowa,
- współistnienie innych wad rozwojowych,
- masa urodzeniowa noworodka powyżej 4000 g,
Badanie stawów biodrowych:
Algorytm postępowania
Obecnie obowiązującym standardem we wczesnej diagnostyce dysplazji stawów biodrowych jest badanie kliniczne połączone z oceną ultrasonograficzną (USG). Na ich podstawie ustala się kryteria do podjęcia leczenia z równoczesną oceną jego postępu i skuteczności, modyfikuje się terapię i podejmuje decyzję o zakończeniu leczenia po uzyskaniu pełnej dojrzałości bioder.
Każdy noworodek zostaje poddany badaniu klinicznemu, które obejmuje wykonanie testów Ortolaniego i Barlova badających stabilność stawów biodrowych, ocenę fałdów udowych i pachwinowych oraz sprawdzenie długości kończyn z zakresem odwodzenia stawów biodrowych. Przy stwierdzeniu nieprawidłowości podczas takiego badania i występowaniu, chociaż jednego czynnika ryzyka, konieczne jest wykonywanie dodatkowo badania USG. Natomiast w przypadku, kiedy badanie kliniczne nie budzi żadnych wątpliwości i nie występują czynniki zwiększające ryzyko wystąpienia dysplazji, badanie USG wykonywane jest około 6-12 tygodnia życia niemowlęcia.
